دوست

 محل کار قبلی به همسر گفتن از نیروهای جدید راضی نیستن و دارن تلاش میکنن بالادستیا رو قانع کنن که حداقل همسر و همکارش برگردن. 

من که بعید می‌دونم بشه چون از اختیار اونا خارج شده ... 

ولی همسر خیلی امیدواره.. 

کار پیشنهادی فاطمه اینا هم در حد فرم پر کردن و مثلا اولویت قرار دادن همسر برای نیرو گرفتن بود ( ما حدود ۷ سال پیش متقاضی اینکار بودیم که متأسفانه نشد ) 

من خودم خیلی خیلی دلم میخواد این مورد بشه . باوجودیکه رسمی نیست ، حتی قراردادی هم نیست و امنیت شغلی نداره ، ولی عجیب به شرایط ما میخوره . 

امیدی که میگفتم همینه .. 

به لحاظ عقلانی و منطقی بدرد نمیخوره و حتی اگه بشه مشکلات خاص خودشو داره اونم با شرایط سنی همسر ، ولی نمی‌دونم چرا حسم میگه این بهتر از کار قبلی هست . 

ولی خب همینم خبری نیست و فکر بهش دلخوشیه فقط ..‌

تا خدا چی بخواد و چی پیش بیاد ... 

بعضی وقتا با خودم میگم نکنه قراره تا همیشه غصه شغل و درآمد همسرمو بخورم ؟!!!! 

چی بگم .. 

 

 

 

پ. ن

_ کارمند مجموعه ای که دخترک کلاس میره اونجا ، منشی مطب دکتر دندانپزشکم ، خانم همسایه  و .. چندتایی که الان فراموش کردم اسمشونو بیارم ، دقیقا کسایی هستن که مطمئنم اگه روابطمو بیشتر کنم باهاشون ، دوستای خوبی برای هم میشیم . 

اما خب ... نمیشه .. هم خودم فاصله رو حفظ میکنم هم اونا سرگرم کار و زندگی خودشون هستن و به سلام و علیک و لبخند راضی