دوست قدیمی

شنبه صبح شد خبری از کار نشد ، ظهر شد و باز هیچی ... عصر که شد دیدم واقعا داغونم .. همسر هم که نبود .. بی صبحانه ، بی ناهار ..  همچنان مشغول کار با ماشین بود .. 

دیگه نمی‌خواستم دخترک بیشتر از این شاهد سکوت و انزوای شدید مادرش باشه .. واسه همین با یه دوست قدیمی تماس گرفتم و برنامه بیرون رفتن ریختم .. 

و یکم بعدش با دخترک راهی شدیم .. 

چقدر خوب بود .. چقدر به بهتر شدن روحیه م کمک کرد .. 

شب که برگشتیم سرشار از انرژی بودم .. 

نمیتونم بگم هنوز اون انرژی و حال خوب رو دارم ، چون اصل قضیه هنوز پابرجاست.. نه تماسی ، نه خبری ... 

اما میتونم بگم خداروشکر که دیروز در کنار یه دوست حالم بهتر شد .. خداروشکر که  اون حجم فکر و فشار و نگرانی برای چند ساعت از سرم کمتر شد ، وگرنه نابود بودم .. 

می‌دونم .. 

چاره ای جز صبر ندارم .. 

ولی سخته .. خیلی سخت ..